Αποβολή

Γράφει: Ελίνα Λαγουδάκη

Δεν ήξερε πώς να του το πει. Φοβόταν την αντίδρασή του. Δεν θύμωνε, δεν φώναζε, δεν την χτυπούσε. Τώρα όμως, τι θα γινόταν; Πως θα του εξηγούσε ότι δεν έφταιγε αυτή; Θα την πίστευε; Έχασε την γη κάτω από τα πόδια της όταν είδε το αίμα. Τρόμαξε. Φοβήθηκε τόσο που δεν ένιωθε τον δυνατό πόνο. Είχε την δύναμη να καλέσει βοήθεια. Μόλις έφτασε στο νοσοκομείο, έχασε τις αισθήσεις της. Εκεί τον ειδοποίησαν. Δεν του είπαν τι έγινε. Μόνο του ζήτησαν να πάει στο νοσοκομείο. Κινδύνευε και εκείνη και το παιδί. Μόνο αυτό του είπαν.

 Από τις σκέψεις και τα σενάρια που έφτιαχνε στο μυαλό της, την επανάφερε στην πραγματικότητα ο ήχος της πόρτας. Από το βλέμμα της κατάλαβε τι είχε γίνει. Δεν ήθελε να δείξει τον πόνο του και εκείνη προσπαθούσε να κρατήσει τα δάκρυα της φυλακισμένα. Δεν ήθελε να κλάψει μπροστά του. Δεν ήθελε να δει πως είναι αδύναμη και δεν ήθελε να πιστέψει πως κλαίει επειδή νιώθει τύψεις. Την αντίδραση του δεν την περίμενε. Την αγκάλιασε και έμεινε δίπλα της όσο χρειάστηκε. Την φρόντιζε όσο μπορούσε όσο ήταν στο νοσοκομείο. Αυτή του η συμπεριφορά την τρόμαζε. Φοβόταν πως θα ξεσπάσει όταν θα έμεναν οι δυο τους στο σπίτι. Όταν θα γυρνούσαν πίσω στην ρουτίνα τους. Στην ζωή που είχαν πριν 2 μήνες. «Στους δυο πρώτους μήνες, είναι συχνές οι αποβολές. Αυτό τουλάχιστον μου είπαν οι γιατροί». Αυτά ήταν τα μόνα του λόγια σχετικά με όσα έγιναν. 

«Τα πράγματα τι θα τα κάνουμε;», τον ρώτησε με απορία αλλά αυτός έδειξε την αδιαφορία του με μια κίνηση των ώμων. Μετά από λίγες μέρες, ήρθε η πιο δύσκολη στιγμή. Όταν εκείνος έλειπε, η Λίζα αποφάσισε να μαζέψει όσα πράγματα της θύμιζαν το αγέννητο παιδί τους. Δεν ήθελε να είναι εκεί ο Γιώργος. Ήξερε πως για αυτόν θα ήταν χειρότερα. Δεν θα μπορούσε να αντέξει την αντίδραση της. Εκείνη ήθελε να είναι μόνη για να ξεσπάσει. Πρώτη φορά θα έμενε μόνη της μετά από εκείνο το απόγευμα. Μέχρι σήμερα, ήταν δίπλα της ο Γιώργος. Ήθελε να βρει την δύναμη να το αντιμετωπίσει. Δεν ήθελε να ζει σε ένα όνειρο και μόνο έτσι θα καταλάβαινε και θα μπορούσε να προχωρήσει. Το ξέσπασμα της έντονο. Έβριζε, έσπαγε, έκλαιγε, φώναζε. Το κλάμα έγινε λυγμός. Έκατσε στο πάτωμα, αγκάλιασε το πρώτο αρκουδάκι που πήρε ο Γιώργος για το παιδί τους και οι βρισιές έγιναν μοιρολόι. Ο Γιώργος την βρήκε στο πάτωμα αγκαλιά με το αρκουδάκι να του τραγουδάει. Προσπάθησε να την επαναφέρει στην πραγματικότητα, αλλά εκείνη δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει.